Το Tango έχει γίνει ένα από τα πιο σπουδαία μουσικά είδη σε όλο τον κόσμο. Η ιστορία του Tango είναι συναρπαστική και περίπλοκη. Τον πρώτο αιώνα της ιστορίας του, ενώ η μουσική του Tango αγωνίστηκε μέχρι να τύχει αξιοπρεπούς αντιμετώπισης, ο χορός παραμελήθηκε από ιστορικούς και ακαδημαϊκούς.
Το πρώτο ιστορικό αρχείο της λέξης “tango” εντοπίζεται στην κυβερνητική διακήρυξη της Αργεντινής, που χρονολογείται από το 1789 με την οποία οι αρχές απαγορεύουν τις μουσικές συναθροίσεις «tango» στις οποίες συχνάζουν σκλάβοι και άνθρωποι από τις χαμηλότερες τάξεις ελεύθερων ανθρώπων που ζουν στο Μπουένος Άιρες. Η συνήθης χρήση της λέξης Tango στην Αργεντινή διαδόθηκε εκατό χρόνια αργότερα, κοντά στα τέλη του 19ου αιώνα.
To tango αποτελούσε παγκόσμια επιτυχία πριν και μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, τη Χρυσή Εποχή από τα μέσα της δεκαετίας του 1930 μέχρι το πραξικόπημα στην Αργεντινή το 1955. Τότε ξεκινούν οι σκοτεινές εποχές του Τανγκό, οπότε και διώχτηκε ώσπου να έρθει πάλι η αναγέννηση του, η οποία ξαναδιέδωσε το χορό και πάλι σε όλο τον κόσμο. Η πτώση της στρατιωτικής χούντας στην Αργεντινή το 1983 σηματοδότησε τη θεαματική αναγέννηση του Tango στο Μπουένος Άιρες. Λένε ότι εκείνη την εποχή η ατμόσφαιρα ήταν εξαιρετική.
Το τάνγκο ξεκίνησε απ’ τις φτωχογειτονιές και τους οίκους ανοχής του Μπουένος Άιρες στα τέλη του 19ου αιώνα. Ήταν χορός του δρόμου, των φτωχών και των μεταναστών. Τα πρώτα χρόνια θεωρούνταν ένας υπερβολικά προκλητικός χορός. Το ζευγάρι χόρευε αγκαλιασμένο σφιχτά και ο ερωτισμός ήταν διάχυτος. Ο συντηρητισμός της εποχής όμως εμπόδιζε τις γυναίκες να βρεθούν στην αγκαλιά των ανδρών. Οι ανύπαντρες γυναίκες απαγορεύονταν φυσικά να έχουν στενή επαφή με κάποιον άντρα, οπότε οι μόνες διαθέσιμες ντάμες ήταν όσες γυναίκες εργάζονταν σε οίκους ανοχής. Οι άνδρες, λοιπόν, που επιθυμούσαν να χορέψουν έπρεπε να βρουν εναλλακτικές λύσεις. Έτσι αναγκαστικά όσο παράξενο κι αν φαίνεται το αργεντίνικο τάνγκο, αρχικά χορευόταν από ζευγάρια ανδρών, εικόνα που φαντάζει μάλλον αφύσικη. Περνώντας τα χρόνια, το τάνγκο άρχισε σιγά σιγά να απενοχοποιείται και να χορεύεται ακόμα και σε πιο «ευυπόληπτα» μαγαζιά. Το πρόβλημα τώρα ήταν ότι τις πρώτες δεκαετίες του 1900 υπήρχαν πολλοί περισσότεροι άνδρες απ’ ότι γυναίκες στην Αργεντινή. Ένας άνδρας που ήθελε να βρει σύζυγο, έπρεπε να τη διεκδικήσει πραγματικά από τόσους άλλους ενδιαφερόμενους. Το τάνγκο ήταν ένας εξαιρετικός τρόπος να καταπλήξει ο άνδρας την υποψήφια, τόσο με τη χορευτική του δεινότητα, όσο και με το πάθος του. Όσο πιο επιδέξιος χορευτής ήταν, τόσο περισσότερες πιθανότητες είχε να την κερδίσει. Οι άνδρες, λοιπόν, άρχισαν να εξασκούνται χορεύοντας με άλλους άνδρες και όταν έκριναν ότι είχαν υψηλές χορευτικές επιδόσεις, αναζητούσαν γεμάτοι αυτοπεποίθηση πλέον τη ντάμα τους. Η εκμάθηση του χορού ξεκινούσε, με τον μαθητή να παρακολουθεί τους υπόλοιπους χορευτές . Στη συνέχεια, ο ίδιος ξεκινούσε να χορεύει παίρνοντας το ρόλο της γυναίκας και ακολουθούσε τα βήματα του καβαλιέρο. Στη συνέχεια όταν έφτανε σε ένα καλό επίπεδο μάθαινε τον χορό σε κάποιον άλλο νεαρό άνδρα. Η διαδικασία αυτή ήταν χρονοβόρα και μπορούσε να διαρκέσει ακόμα και ένα χρόνο…
Αναζητήστε σχολές χορού στην περιοχή σας!